Beklenti

-bir insanla ilgili planlar yapıp onun benim yaptığım planlara göre davranacağını hayal etmekten bıktım artık.
-Neden?
-çünkü hiçbir zaman ama hiçbir zaman böyle bir şey olmuyor. ben kafamda mutlu mutlu şeyler kurarken diğer kişi dünyanın en düz insanı olabiliyor.
-O zaman başka insanlarla ilgili beklentilerini azalt, yapacak başka bir şey de yok gibi.
-sanırım öyle ama bir kez olsun ben daha hayalini kurarken -gerçek olmasını bir yana bıraktım- hayalin bile içine etmeyecek bir insan istiyorum. ben sadece onu umursayıp severken onun da biraz olsun... aman ne bileyim.
-Mutsuz musun?
-şu an inanılmaz derecede mutsuzum çünkü umursanmıyorum. Sevilmemekten bile kötü bu.

İstemek

-Niyetim onu üzmek değildi ki.
-bazen niyetinin ne olduğuyla kimse ilgilenmez, davranışların önemlidir sadece.
-Evet belki öyledir ama ben bilerek de davranmadım, hem ne yaparsam yapayım bir insanı üzmek istemem. istediğimi zannederim ama sonra istemediğimi anlarım.
-Neden böyle diyorsun, bazen bazı insanların acı çekmesini istediğini ben biliyorum hatta eminim.
-işte senin emin olduğun benim zannettiğim şey. Başkasının mutsuzluğu ancak on saniye senin mutluluğun olabilir sonra kendi mutsuzluğuna bir parça daha olarak eklenir, sürekli büyürsün suçluluktan.
-Belki onu üzen sen değilsindir.
-belki değilimdir, neden ben olduğumu düşündüm onu da bilmiyorum. belki sadece ona ait bir şeyin benimle ilgili olmasını deli gibi istedğimdendir.
-Ya da sadece kendini çok önemli gören bir sürü insandan birisin. Her şeyin nedeninin kendiyle ilgili olduğunu zanneden zavallı insanlardansın.
-olabilir.

Bekleme

-beni sevmediğini nerden anladım biliyor musun?
-Nerden?
-gecenin karanlığında ıssız bir sokakta ayrılmamız gerektiğinde "bekleyim mi seni" diye sormasından. Sonra ben bekleme dedim, git, gerçekten gitti. Arkasına bakmadı bile üstelik ben arkama bakmıştım.
-Bekleme demişsin ama.
-olsun, bu da aslında söylediğimin tersini yap, gitme, ben git desem de gitme demek istenen bir durumdu. Hem zaten beni bilse benim bir şeyi neden dediğimi de bilirdi.
-Seni bilmiyor mu yani?
-en ufak bir fikri bile yok.
-Eee peki o zaman sen...

Anlamamak

-onda bu kadar özel olan neydi, hiçbir zaman anlayamadım?
- Emin ol ben de anlayamadım.
- sonra bir başkası, çoktan gülüp geçmen gerekirken onu görünce niye heyecanlandığını da anlamadım.
- Ben de anlamadım.
- Bir insanı görünce onu sadece görmüş olmayı dilerdim, tüm geçmişi, anıları, duyguları peşinde sürükleyip getirmesin isterdim.
- neden böyle oluyor sence?
- Bilmiyorum, olmaması için her şeyi vermeye hazırım. Kısa bir süre için de olsa kendimi bu kadar kötü hissetmek istemiyorum.
- Çok garip, aradan zaman geçtiğini biliyorsun, bunu bildiğini biliyorsun ama sanki bir anda zaman geçmemiş gibi oluyor ve sen eski haline dönüyorsun. Onun yanında eski halinmiş gibi davranıyorsun veya hiç davranamıyorsun.
- Aklın karışmış senin.
- akıl demezdim buna duygularım karıştı galiba.
- Beklemiyordum böyle olmasını.

İnsanlar

- Yolda yürüken şarkı mırıldanmaktan ne zaman vazgeçeceksin?
-neden vazgeçeyim ki, ben bunu yapmayı seviyorum.
-Ama insanlar sana garip garip bakıyor hiç mi canın sıkılmıyor?
-ne zaman sokaktaki tanımadığın insanların senin hakında vardıkları yargıları ciddiye almaya başlarsan işte o zaman bittin demektir. Bana ne ki baksınlar, isterlerse ne garip kız desinler ne olacak yani.
-bilmiyorum ama otobüste sana gözünü diken insanlardan da mı rahatısz olmuyorsun.
-Kısa bir süre için rahatsuz oluyorum ama o da onların ayıbı. zaten şu dünyada tanımadığı bir insana hayvanat bahçesinde kafeslerin ardında duran penguenlere baktıkları gibi bakan herkes benim için yoktur. Görmüyorum onları 10 saniyeden sonra, hepsinin yerinde minyatür insanlar ve hayvanlar görmeye başlıyor kafamın içinden konuşturuyorum onları.
- İyi yöntemmiş.

Mor

-Kuğulu parkta kocaman ağacın altında otururken ne düşündüğünü hatırlıyor musun?
-evet, tabi ki. Işık ne güzel diye düşündüm. Gökyüzü mordu ve ağacın dalları moru kesiyordu.
-Gözünü kapattığında aklından neler geçti peki?
-ölüm buna benzer bir şey olmalı diye geçirdim aklımdan. Bir insan ölürken gökyüzü dallarla kesilmiş mor bir kağıda benzer ve uzaktan hafif bir müzikle beraber rüzgarın sesi duyulur, dallar hafifçe sallanırken birden gözler kapanır ve sonsuza kadar mor gökyüzünde asılı kalmış gibi bir dal parçası gibi hafifler insan. Yani böyle.
-Peki sen ölürken gökyüzü mor olacak mı?
-umarım.

Adam

-Bir adama bakıp onda kimsenin göremediği yanlar bulmayı hayal ediyor olman o adamın, içinde o yanları sakladığı anlamına gelmez.
-Ee yani?
- yani diyorum ki bir fantaziyi sevmeyi seviyorsun, neden gerçek insanları görünen yanlarıyla sevemiyorsun.
-Bilmem ki, belki de gerçek insanları sevebileceğim fırsatları tek tek elimden kaçırdığım için geriye dönüp bakmayayım ve pişman olacak kadar düşünmeyeyim diye oyalıyorum kendimi.
- böylesi daha mı kolay, pişmanlık duyup düzelsen ya.
-Düzelmek dedin de komik geldi, komik değil mi ama düzelmek kelimesi
-...

Saç

-Hava çok soğuk, saçlarına dikkat et.
-saçlarım mı? soğuktan etkilenecek yerimin saçlarım olduğunu mu düşünüyorsun?
-Evet öyle düşünüyorum çünkü senin saçların yaşıyor, bunu sen de biliyorsun.
-hayır yaşamıyorlar onlar sadece saç.
-Önemli bir noktayı gözden kaçırdın bence eğer sen yaşıyorsan saçların da yaşıyordur.
-yani ben yaşamıyor muyum?
-Yaşa diye söylüyorum, saçlarına da dikkat et onlar da yaşayacak çünkü.

Özlem

-Bazen onu birazcık özlediğimde pencereden dışarı bakıyorum.
-pencerenin dışında ne olabilir ki?
-hiçbir şey olmayabilir veya her şey oradadır, bilmiyorum sadece bu evin içinde olmayan bir yerler vardır pencereden gördüklerimde. Bazen sadece buna ihtiyaç duyuyorum.
-Özlemle ne alakası var şimdi bunun?
- Her şeyin bir şeyle alakası mı olması gerekir? bir davranışı bir duyguyla eşleştiremez miyim nedensiz yere. Sadece yapıyorum, nedensiz, bir sürü başka ihtiyaç gibi.
-Peki, anladım.