Anlatma

-artık onun bana bir şeyler anlatmasını istemiyorum.

-Neden?

-çünkü o anlatınca dinliyorum. dinleyince onu çok özlüyorum. kurduğu her cümle beynime kazınıyor ve her birini tek tek hatırlamak beni çok mutsuz ediyor.

-Ne olacak peki?

-keşke benimle konuşmayı sonsuza kadar kesse, kendiliğinden. birden yok olsa ortadan sanki hiç varolmamış gibi.

-O zaman sen onu arayıp bulmaz mısın?

-büyük ihtimalle ararım. belki bulurum. o benimle konuşmasa da ben yine gider ona gülümserim, kaçamak kaçamak bakarım. onu severim.

-Neden böylesin, neden kendini üzmeye bu kadar meyillisin?

-ne bileyim. bi sorun var bende. bak yine hep bende. halbuki anlatan o, neden suçlu hep ben oluyorum?

-Belki o da sadece sana anlatmak istiyordur. sana bir şeyler anlatmayı seviyordur.

-ne kadar iyimsersin. ne zaman senin istediğin şeyle gerçekte olan şey bir olmuştur ki. ben pek görmedim.

-Belki dedim zaten, belki'nin muğlaklığına inanıyorsundur herhalde.

-ben hiçbir şeye inanmıyorum, sen de bunu çok iyi biliyorsun.